Historia
Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy w Antoniewie to placówka z bardzo długą i bogatą tradycją.
Wszystko zaczęło się, gdy na polskich terenach należących do ówczesnych Prus, zaistniała konieczność otwarcia trzeciego (po Szubinie i Cerekwicy) zakładu wychowawczego. Ze względu na dogodne położenie i przystępną cene gruntu, w wysokości 200 marek za morgę. Zdecydowano się zlokalizować, go właśnie w Antoniewie. Tereny rycerskie kupione od pana Stanisława Obuchowskiego, obejmowały 90 hektarów ziemi rolnej, oraz 180 hektarów lasów i nieużytków. Budowę zakładu rozpoczęto od położenia drogi ze Skoków do Bliżyc, przy której do dziś mieści się ośrodek. Ciekawostką jest fakt,że przy jej budowie brali udział nie tylko okoliczni mieszkańcy,ale również francuscy jeńcy wojenni (jak się później okazało nie ostatni związani z placówką). W budowie zakładu uczestniczyli jego pierwsi wychowankowie w liczbie około 25 osób.
Pierwszymi kierownikami placówki byli Niemcy. Pierwszy polski dyrektor zakładu zaczął urzędować w 1920 roku (czyli prawie dwa lata po zakończeniu I wojny światowej). W pierwszych latach przyjmowano niewielu wychowanków, z którymi pracowała słabo wykwalifikowana kadra. Efekty pracy wychowawczej nie były zadowalające, a system wychowawczy wymagał gruntownych przeobrażeń. Z troski o dobro zakładu pojawił się pomysł oddania, go w ręce zgromadzenia zakonnego, Towarzystwu św. Franciszka Salezego, zwanego potocznie salezjanami. Nastąpiło, to 3 sierpnia 1922 roku. Z inicjatywy księdza prymasa kardynała Dalbora, ówczesny Starosta Krajowy oraz ksiądz dr Laskowski-prezes związku "Charitas" i prezes krajowego wydziału opieki nad młodzieżą. Zaproponowali księżom Salezjanom objęcie zakładu w Antoniewie, co nastąpiło 3 sierpnia 1922 roku.
Salezjanie zobowiązali się do prowadzenia dla wychowanków pracowni zawodowych,rzemieślniczych. Były to tzw.kursy dokształcajace. Otwarto pracownię szewską, krawieckąstolarsko-kołodziejską, ślusarsko-kowalską oraz oddziały: rolniczy, ogrodniczy i leśniczy. Pracownia krawiecka i szewska wykonywała usługi na rzecz okolicznej ludności. Początkowo placówka pod skrzydłami Salezjan radziła sobie bardzo dobrze ( zrezygnowano między innymi z posiadania broni palnej), jednak konflikt nowego dyrektora placówki z pozostałymi księżmi doprowadził do opuszczenia Antoniewa przez duchownych i jego powrotu pod zarząd Poznańskiego Samorządu Wojewódzkiego 1 lipca 1926 roku,czyli po niespełna 4 latach kurateli zakonników. Następne 2 lata ,to trudny okres pracy zakładu. Był on zubożony i zdewastowany. Nowo powołany dyrektor, Henryk Śniegocki rezygnuje ze stanowiska po roku pracy.W 1928 roku jego miejsce zajmuje Roman Laurentowski, który pełnił tę funkcję do wybuchu II Wojny Świątowej. Za jego urzędowania Antoniewo dostało ponownie wiatr w żagle.
Przebudowano piekarnię zakładową powiększając ją i dostosowując do szkolenia zawodowego. Urządzono rzeźnie do uboju zwierząt.Wszyscy pracownicy mieli do dyspozycji mieszkania zakładowe. Wraz ze zwiększoną liczbą wychowanków, rozwinął się personel instruktorski,dla którego zbudowano dwa domy bliźniacze.W 1935 roku wybudowano nowe boisko sportowe i strzelnicę, na użytek przysosobienia wojskowego. Dotychczasowy budynek aresztancki zamieniono na warsztaty, wktórych urządzono pracownię obuwniczą,rymarską i krawiecką. Warsztat kołodziejski i kowalski przenisiono do specjalnie wybudowanego na ten cel budynku, a dawną owczarnię przebudowano na warsztat stolarski, który wyposażono wnowoczesne maszyny do bróbki drewna.Wszystkie te inwestycje,radykalnie zwiększyły potencjał placówki do profesjonalego przygotowania zawodowego młodzieży.Wiele energii wkładano w opiekę nad terenami leśnymi i uprawnymi, które nie tylko zaopatrywałt wychowanków w świeże produkty, ale także przynosiły dochody, stanowiące poważny zastrzyk finansowy dla placówki. Pochodziły one w większości z hodowli karpia,w wybudowanych w latach 30 XX w. stawach,pielęgnacji drzewek i krzewów owocowych, czy organizacji polowań bogatych w zwierzynę lasach.
1939, to rok kotrastów. Z jednej strony zakład obchodził XXV rocznicę działalności i ,,piękniał w oczach ". Świadczy o tym nowa brama wjazdowa, której odsłonięcie ściągneło mnóstwo znamienitych postaci.Przedstawicieli poznańskich Salezjan,władz lokalnych.W tym okresie liczba wychowanków przekroczyła 200, Z drugiej strony wojenna zawierucha,nie omineła spokojnych lasów Antoniewa.W raz ze zbliżającą się armią niemiecką,podjęto decyzję o wypuszczeniu wychowanków do domów, a część pracowników została zmobilizowana do wojska. Na okres wojny Niemcy znaleźli dla placówki nieco inne przeznaczenie-powstał w niej obóz jeniecki.W tym czasie, w latach 1939-1945,przetrzymywani w nim byli żołnierze róźnej narodowości. Skąpa dokumentacja z tego okrsu nie wiele mówi nam, o Polakach,którzy mieli być tutaj osadzeni,w początkowym okresie wojny. Jedynym śladem potwerdzającym ich obecność jest relacja byłego jeńca,pana Bronisława Borysa,który wziął udział w odsłonieniu pamiątkowego obelisku.
W połowie 1940 roku, wraz ze zmieniającą się sytuacją na froncie,obóz zaczął zapełniać się Anglikami oraz Francuzami.NIe trwało to jednak długo.Już w 1942 roku znajomitą, większość,osadzonych jeńców stanowili Jugosłowianie,których wywieziono do Hamburga. Na ich miejsce zaczęto zwozić generałów norweskich, a następnie wyższych oficerów włoskich,głównie generałów, którzy spędzili tu ostatnie dni wojny.
Tuż po wyzwoleniu, do byłego już obozu wrócili dawni pracownicy, którzy ogromnym wysiłkiem uporządkowali placówkę i uwolnili ją z potrójnego drutu kolczastego.Już w lipcu 1945 roku zakład wznawia działalność. Lata powojenne to okres, w którym powstała znaczna część,znanej do dziś infrastruktury.
Dyrektorzy Ośrodka
Wacław Wasilewski
1945-1947
Kazimierz Napierała
1947
Walerian Przystański
1947-1950
Tadeusz Wichtowski
1951-1955
Mieczysław Kotlarski
1955-1960
Władysław Stranc
1960-1986
Józef Sulikowski
1986-1999
Iwona Grzegorzewska
1999-2018
Andrzej Bochyński
2019-.......
